Thursday, February 7, 2013

ေမြးေန ့ (ေသဆံုုးျခင္းမ်ား) အမွတ္တရ


က်မေဖေဖက၀န္ထမ္းတေယာက္ပါ။ ထား၀ယ္မွာတာ၀န္က်ေနတုန္းက ကားရလုိ ့ ကားေမာင္းရင္းမွ ကားညာဘက္သုိ ့ဆြဲဆြဲသြားေသာေၾကာင့္ ေဆးခန္းသြားျပခဲ့ပါသည္။ ထား၀ယ္မွ ဆရာ၀န္ၾကီးဦးဖိုးတုတ္က ရန္ကုန္သို ့အျမန္ျပန္၍ မိသားစုပင္စင္တင္သင့္ေၾကာင္း နွင့္ေဆးကုသဘုိ ့အၾကံဥဏ္ေပးခဲ့ပါသည္။ သုိ ့နွင့္ေဖေဖကို ရန္ကုန္သုိ ့ျပန္ေခၚလာခဲ့ပါသည္။ ေဆးခန္းေျပာင္းမ်ားစြာကို အစုိးရိမ္ၾကီးစြာ လုိက္ျပေနေသာေမေမ့ခမွ်ာသနားစရာပင္။ အေျဖရလာခဲ့ပါျပီ။ အဆုတ္မွာ အၾကိတ္ေတြ ့ပါသည္တဲ့။ အဆုတ္ကင္ဆာလုိ ့ေခၚပါသည္။ က်မေဖေဖ ေဆးလိ္ပ္အလြန္ၾကိဳက္ေသာေၾကာင့္ ေဆးလိပ္`၏ ဆိုးက်ဳိးကို စတင္ခံစားရပါျပီ။ ေဖေဖ ေနမေကာင္းေသာေၾကာင့္ က်မတို ့ဇနီးေမာင္နွံကို အိမ္ေပၚသို ့ျပန္ေခၚခဲ့ပါသည္။ က်မသားေလး နွစ္လခန္ ့ရွိေနပါျပီ။ က်မအမ်ဳိးသားရံုးကျပန္လာလွ်င္ က်မေဖေဖကို ျပဳစုရန္ ေမေမတေယာက္ထဲမနုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ က်မကေတာ့ ခေလးငယ္ေသး၍ ေဖေဖ့နားေနရံုေလာက္သာရပါသည္။ က်မေဖေဖ ရွစ္လတိတိ အိပ္ရာထဲလဲခဲ့ေသာေၾကာင့္ က်မလဲ က်မကို္ယ္က်မ ဂရုမစိုက္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါ။ က်မသားေလး ကိုးလတြင္ က်မေဖေဖဆံုးပါသည္။ က်မ အတြက္ ျပန္သတိထားမိလုိက္ခ်ိန္တြင္ က်မမွာ ကိုယ္၀န္နွစ္လ ရွိေနပါျပီ။ ညစဥ္ ညတိုင္း ေဖေဖ နွင့္လူနွစ္ေယာက္ေနာက္ကလုိက္လာသည္ကို အိမ္မက္မက္ပါသည္။ က်မဘယ္လုိ လုပ္ရမည္ ကိုမသိေတာ့ပါ။ က်မ ကိုယ္၀န္ ပ်က္ၾကသြားခဲ့ပါသည္။ က်မ ေမေမက  သစ္ေတာ္သိီးစားမလား လုိ ့ေမးေတာ့ ဘာမွစားခ်င္စိတ္မရွိေသာက်မ စားလုိက္မိပါသည္။ ထိုေန ့ညေန က်မအတြက္ ကံဆုိးမိုးေမွာင္က်ပါျပီ။ က်မ အဖ်ားေတြတက္ျပီး ျခံဳထားေသာေစာင္ တရမ္းရမး္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေမေမက က်မကိုလႈပ္နိုးရာ က်မမနိုးေတာ့ပါ။ ခ်က္ျခင္းပင္ေဆးရံုသုို ့သြားခဲ့ပါသည္။ က်မကားေပၚတြင္ လုိက္ပါေနေသာအခ်ိန္ အျပင္က မီးေရာင္မ်ားကို ျမင္ေနရပါသည္။ ေဆးရံုသိုု ့ေရာက္ေသာအခါ က်မ ေမးခုိင္ေနပါသည္။ က်မစကားေျပာလုိ ့မရေတာ့ပါ။ က်မကို ဆရာ၀န္ေလးတေယာက္က ပါးကိုခပ္စပ္စပ္ေလး ရိုက္ရုိက္ျပီးေမးေနပါသည္။ နာမည္ဘယ္လုိေခၚသလဲ နွင့္အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေမးေနပါသည္။ က်မသိေနေသာ္လည္းျပန္ေျပာလုိ ့မရခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ က်မကို အားယူ၍ေျပာရန္ ၾကားလုိက္ေသာေၾကာင့္ အတင္းညွစ္ထုတ္ျပီး ေျပာလုိက္ရာ အသံထြက္သြားခဲ့ပါသည္။ တိုသုိ ့မွ က်မအား ခြဲခန္းထဲသို ့သြင္း၍  သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ေပးျပီး ေဆးတလံုးထိုးေပးပါသည္။ က်မဘာဆုိဘာမွမသိေတာ့ပါ။ က်မသတိရသည့္အခ်ိန္တြင္ က်မနံမည္တြင္ေနသည္က သားအိမ္ပုတ္ေနပါသည္။ အနံ ့ေတာင္ထြက္ေနပါသည္။ အခ်ိန္မ်ား နဲနဲေလးေနာက္က်ခဲ့လွ်င္ ေသနုိင္ပါသည္တဲ့။ က်မအသက္ေဘးကသီသီေလးလြတ္ခဲ့ရပါသည္။ 



မေလးရွားတြင္ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က က်မမွာ ဆိုင္ကယ္နွစ္စီး ရွိပါသည္။ ဆိုင္ကယ္တစီးက ကလပ္နဲ ့ျဖစ္ျပီး ေနာက္ဆိုင္ကယ္တစီးက ေအာ္တိုပါ။ က်မေနထုိင္ရာေနရာက သတ္သတ္ အလုပ္သမားေတြေနရာကသတ္သတ္စိီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လုိအပ္ေသာအခ်ိန္တြင္ သြားလုိ ့ရေအာင္ပါ။ ထုိေန ့က အလုပ္သမားေတြ လခခ်ဘို ့ သူေဌးဆီက ပိုက္ဆံသြားယူ ျပီး အလုပ္သမားေတြဆီကို သြားခဲ့ပါသည္။ ေအာ္တိုဆိုင္ကယ္နွင့္ပါ။ က်မဆိုင္ကယ္စီးရာတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ အလြတ္မစီးပါ။ လက္အိတ္ အေပၚအက်ီ ၤ တို ့ကိုလံုျခံဳေအာင္၀တ္တတ္ပါသည္။
ပိုက္ဆံေပးျပီး အျပန္တြင္ High Way လမ္းမၾကီး ဆိုင္ကယ္လမ္းအတိုင္း ေမာင္းလာရင္းမွ ကိုယ့္ကိုယ္ပင္ဘာမွန္းမသိလုိက္ပါ။ သတိတခ်က္ရလုိက္ေသာအခ်ိန္တြင္ က်မညာဘက္လက္ကဆိုင္ကယ္ကို ကိုင္ရင္း လမး္လယ္ေခါင္သို ့ေလွ်ာတိုက္ေျပးေနပါသည္။ က်မစဥ္းစားလုိက္မိပါသည္။ ငါဆိုင္ကယ္ကိုလႊတ္လုိက္ရမလား ႏွင့္ မ်က္စိက လမ္းလယ္ကိုလွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။ သံတိုင္မ်ား ရွိေနပါသည္။ က်မ တဒဂၤအတြင္း ဆိုင္ကယ္ကိုလႊတ္လုိက္ရာ ဆုိင္ကယ္မွာေလးညိဳ ့မွလႊတ္လုိက္ေသာမွ်ားသဖြယ္ အလယ္လမ္းသံတုိင္ဆီသို ့ဦးတည္ျပီး ထိုသံတိုင္နွင့္ ျပင္းထန္စြာရိုက္ေနသည္ကိုေတြ ့ေနရပါသည္။ က်မကေတာ့ ေျခာက္လမ္းေမာင္းလမ္းမၾကီး အလယ္မွာ ေမွာက္ရက္ေလးက်န္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ ကားမ်ားလာပါက က်မအတြက္လြတ္လမ္းမရွိပါ။ High Way လမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္လဲ ကားမ်ားအရွိန္ေလွ်ာ့လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ေသဖြယ္ရာသာရွိပါသည္။ ကံေကာင္းပါသည္။ ကားတစီးမွ မလာပါ။ က်မကမန္းကတန္းထ၍ ဆိုင္ကယ္ဆီကိုေျပးသြားပါသည္။ ေအာ္တိုဆုိင္ကယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖင္ထုိင္ခုံေအာက္တြင္ က်မပိုက္ဆံအိတ္ကိုထည့္ထားရာ ပစၥည္းမ်ားအားလံုးတစစီျပန္ ့က်ဲေနပါသည္။ က်မတခုစီလုိက္ေကာက္ရင္း ဆိုင္ကယ္ကို ၾကည့္လုိက္ရာ စုတ္ျပတ္ေနပါျပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကားမ်ား ဆုိင္ကယ္မ်ားေရာက္လာျပီး  ဘာကူညီရမလဲ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဘာျဖစ္တာလဲ နွင့္ လူမ်ားအံုေနပါေတာ့သည္။ က်မကေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း ဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္း သို ့ေသာ္ ဆိုင္ကယ္ေတာ့တစစီျဖစ္သြားေၾကာင္း မေလးလုိရွင္းျပလုိက္ပါသည္။ က်မကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၀ုိင္းအံုၾကည့္ေနၾကျခင္းကေတာ့ ဆုိင္ကယ္ဒီေလာက္ျဖစ္တာေတာင္ လူဘာမွမျဖစ္ျခင္းကို အံ့ၾသေနၾကပါသည္။  က်မသူငယ္ခ်င္းကို ဆိုင္ကယ္ေမွာက္လုိ ့ လာေခၚပါ ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကလဲ ခ်က္ျခင္းေရာက္လာပါသည္။ ဆုိင္ကယ္ကို ေမာင္းယူရန္တေယာက္နွင့္ သူငယ္ခ်င္း တုိ ့ေရာက္လာေသာအခါမွ ကားသမားမ်ား ဆိုင္ကယ္သမားမ်ားလည္း သူ ့လမး္သူသြားလုိ္က္ၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ က်မသူငယ္ခ်င္းက   အမဘာျဖစ္သြားေသးလဲ   ဟုေမးေတာ့မွ     ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ လက္တြင္စြပ္ထားေသာသားေရလက္အိတ္တခုလံုး ပြန္းေနျပီး ထမိန္ေနာက္က ေပါက္သြားပါသည္။ ညာဘက္လက္ေမာင္းရင္း၌ အနည္းငယ္ပြန္းေနပါသည္။ က်န္တာဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါ။ က်မသူငယ္ခ်င္း ေျပာမွသိလုိက္ရတာက ဆုိင္ကယ္ေရွ ့ဘီးေပါက္သြားျပီး လမ္းလည္ကို ဆဲြသြားတာပါ။ ေမာင္းေသာအရွိန္ျပင္းေသာေၾကာင့္ ဆုိင္ကယ္ တစစီျဖစ္သြားတာပါ တဲ့။  က်မသာလမ္းလည္ေခါင္တခ်က္အသိမ၀င္ခဲ့ပါလွ်င္ အလယ္တုိင္မ်ားနွင့္ ဆုိင္ကယ္ရုိက္သလုိ က်မတကိုယ္လံုးလဲ  ေၾကမြေနေလာက္ပါျပီ။  ေနာက္ထပ္တခါ အသက္ေဘးက သီသီေလးလြတ္ခဲ့ရပါသည္။
happy birthday , May you be happy ,healthy and wealthy in the rest of your life starting today.

မေလးရွားတြင္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ က်မအလုပ္တခုလုပ္ရန္အတြက္ စရံေငြႏွစ္ေထာင္ေပး၍ အပ္နွံခဲ့ပါသည္။ ထို အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေပးထားေသာ စရံေငြႏွစ္ေထာင္ကိုျပန္ေတာင္းရာ  မွစတင္ျခင္းပါ။ က်မကို ထိုပိုက္ဆံ နွစ္ေထာင္ျပန္ေပးမယ္ အမ က်ေနာ့ေနာက္လုိက္ခဲ့ပါ  က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာထားျပီးျပီ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာသြားယူရမွာ အမ ဟုဖုန္းဆက္၍ေျပာပါသည္။ က်မက ကိုယ့္ကားနွင့္ကိုယ္လုိက္မည္ ဟုျပန္ေျပာေသာ အခါ က်ေနာ္တို ့ျပန္ပို ့ေပးပါ့မယ္ အမ ကားမယူလာပါနဲ ့ ပိုက္ဆံယူျပီးျပန္လာရံုဘဲ ဆိုေသာေၾကာင့္ က်မလိုက္ပါသြားပါသည္။ က်မကို ကားေပၚတြင္စကားတေျပာျပာနွင့္ ကားေမာင္းသူက တေယာက္ ပိုက္ဆံယူသူကတေယာက္ က်မနွင့္သံုးေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ က်မ တို ့သြားေနရင္းႏွင့္ ပိုက္ဆံယူေသာသူက ဖုန္းဆက္ပါသည္။ မင္းတုိ ့အဆင့္သင့္ျဖစ္ျပီလား အမပါပါလာတယ္ေနာ္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားအံုး ဆိုျပီး ခဏအၾကာတြင္လမ္းေဘး၌ ကားရပ္ျပီး မင္းတုိ ့က ဘယ္မွာလဲ ငါလဲမေတြ ့ဘူး အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ေစာင့္ေနပါဆို မေစာင့္ဘူး ဘာညာနွင့္ေျပာျပီး ကားေနာက္ဘက္သုိ ့လမ္းေလွ်ာက္သြားပါသည္။ က်မလဲ သူသြားရာ ေနာက္သို ့ လုိက္ၾကည့္မိပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေနရာေရာက္ေတာ့ သူႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ကားနားသို ့ျပန္ေရာက္လာျပီး ကားကို ေနာက္ဆုတ္၍ ျပန္ေမာင္းခိုင္းျပီး လမ္းၾကားတခုထဲသုိ ့ေကြ ့၀င္လိုက္ပါသည္။ လမ္းဆံုးလွ်င္ေရာက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း က်မကိုလွည့္ေျပာပါေသးသည္။ ေမွာင္မဲေနပါသည္။ ကားရပ္လုိက္သည္နွင့္ မ်က္နွာကို အ၀တ္စည္းထားေသာလူ သံုးေယာက္ တေယာက္က က်မလည္ပင္းကို ဒါးေထာက္၍ မလႈပ္ရန္ မေအာ္ရန္ ေအာ္ပါက လွီးပစ္လုိက္မည္ဟု ျခိမ္ေျခာက္ျပီး ကားေပၚက ဆဲြခ်ပါသည္။ တေယာက္က ကားသမားကို ဟန္လုပ္၍ ေအာ္ျပီး  ကားကို ျပန္ထြက္ရန္ ေမာင္းထုတ္ေနပါသည္။ မလုပ္ပါနဲ ့ ဟုေျပာျပီး လည္ပင္းက ဒါးကို လက္နဲ ့ကိုင္လို္က္ရာ လက္သံုးေခ်ာင္းမွာ ေသြးမ်ားထြက္ေနပါျပီ။ က်မကို တရြတ္တိုက္ဆဲြေခၚျခင္းေၾကာင့္ ကားေပၚတြင္ ဖိနပ္က်န္ခဲ့ပါသည္။ က်မမ်က္နွာကို အ၀တ္စည္းပါသည္။ လက္နွစ္ဖက္ကို ေနာက္သို ့ဆဲြယူ၍ ၾကိဳးႏွင့္ခ်ည္ပါသည္။ က်မ၏ယံုၾကည္ျခင္းက က်မကို ဒုကၡေပးပါျပီ။ က်မကိုျပန္ေပးဆြဲျခင္းပါ။ ပိုက္ဆံစရံ.ယူေသာသူက က်မအား ပိုက္ဆံႏွစ္ေထာင္ျပန္ေတာင္းျခင္းေၾကာင့္ အပစ္တင္စကားေျပာ၍ က်မ၀တ္ထားေသာ စိန္နားကပ္နွစ္ရံ (နားေပါက္နွစ္ေပါက္ေဖါက္ထားေသာေၾကာင့္) စိန္လက္စြပ္နွစ္ကြင္း ေရႊဆဲြၾကိဳး (ႏွစ္က်ပ္သားတကံုး ) စိန္ေလာ္ကက္တခု ေရႊလက္ေကာက္နွစ္ကြင္း ေရႊလက္ၾကိဳး နွစ္ၾကိဳး ေရႊလက္စြပ္ ေလးကြင္း ေျခက်င္း နွစ္ခု ေျခေခ်ာင္းတြင္စြပ္ထားေသာ ေျခစြပ္နွစ္ကြင္း အားလံုးတုိ ့ကို ခၽြတ္ယူေနပါသည္။ ျပီးေတာ့ တရြတ္တိုက္ဆဲြေခၚ၍  ကို္ယ့္တြင္းကုိယ္တူး ရမည္ဟုေျပာပါသည္။ တညလံုးထိုင္လုိက္ သြားလုိက္နွင့္ တေနရာအေရာက္တြင္ ရပ္တန္ ့သြားပါသည္။ က်မကို ေျခေထာက္ ႏွင့္ လက္တဲြ၍ ၾကိဳးုခ်ည္လုိက္ျပီး  အိပ္ရန္ေျပာပါသည္။ ေတာထဲတြင္ဆိုေသာ္လည္း ေဘးဘက္တြင္ အိမ္မ်ား အသံမ်ားၾကားေနရပါသည္။  ထိုသုိ ့နွင့္မနက္မိုးလင္းခဲ့ပါသည္။ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔ ထပ္ေျပာင္း ျပန္ပါသည္။ ေရာ္ဘာပင္အပုေလးမ်ားၾကားတြင္ျဖစ္ပါသည္။ က်မကို မ်က္နွာကိုျဖည္ေပး၍ မေလးေငြရင္းဂစ္ ငါးေသာင္းေတာင္းပါသည္။ က်မအေနနဲ ့မတတ္နိုင္ေၾကာင္း မေလးရွားတြင္ သူငယ္ခ်င္းမရွိေၾကာင္း ပိုက္ဆံေတာင္းရန္လူလဲမရွိေၾကာင္းေျပာေသာအခါ  ျမန္မာျပည္သို ့ျပန္မွာရန္ ဖုန္းဆက္ခုိင္းပါသည္။ ျမန္မာေငြ သိန္းသံုးဆယ္ေပးရန္ ေစ်းတည့္သြားပါသည္။ က်မျမန္မာျပည္မွ က်မအကိုထံဖုန္းဆက္ပါသည္။ အကုိမရွိပါ။ ဘုရားဖူးထြက္သြားပါသည္တဲ့။ က်မတူမလာကိုင္ပါသည္။ က်မတူမကိုလဲ ဆဲလုိက္သည္မွာ ရစရာပင္မရွိပါ။ က်မတူမကို နက္ျဖန္ ေန ့လည္ ပိုက္ဆံပို ့ရန္ေျပာလုိက္ပါသည္။ က်မဖုန္းလာေသာအခါ သူတို ့ ပိတ္ပစ္လုိက္ပါသည္။ က်မအေနနွင့္မေလးရွားမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို က်မေၾကာင့္ ထပ္ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ လံုး၀ကုိ အဆက္အသြယ္မရွိေၾကာင္းသာျငင္း ၍ မည္သူမွမရွိေၾကာင္းသာ ထပ္ခါတလဲလဲေျပာခဲ့ျခင္းျ ဖစ္ပါသည္။ ေစ်းတည့္၍ ပိုက္ဆံမွာျပီးေသာအခါ က်မအား အိမ္ေသာ့ေတာင္း၍ အိမ္တြင္ရွိေသာ လက္၀တ္လက္စားမ်ား(ေရာင္စံုေက်ာက္ဆဲြၾကိဳး လက္ေကာက္ နားကပ္ ေလာ္ကက္ လက္စြပ္ တဆင္စာ) ခရမ္းစဲြ (နားကပ္တရံ လက္စြပ္တကြင္း)၊ ပတၱျမား(လက္စြပ္တကြင္း နားကပ္တရံ) စိန္နားကပ္တရံ ေရႊဆဲြၾကိဳး ငါးမူးသားတကုံး ေရႊဟန္းခ်ိန္း ေလးခု  ေဒၚလာ(ႏွစ္ေထာင့္ေျခာက္ရာ) တို ့ကိုသြားယူျပန္ပါေသးသည္။ ပါသြားေသာပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ရင္းဂစ္ နွစ္ေထာင္ေက်ာ္နွင့္ စိန္နားကပ္ေဘာက္ခ်ာ မေလးရွားယဥ္ေမာင္းလုိင္စင္ ျမန္မာျပည္မွတ္ပံုတင္ ျမန္မာျပည္ကားလုိင္စင္ တုိ ့ပါသြားပါသည္။ ပတ္စ္ပို ့စာအုပ္မွာ ထို္င္းသြားရန္ ထိုင္းသံရံုးတြင္ ဗီဇာသြားတင္ထားေသာေၾကာင့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ ့က်န္ေနပါသည္။ သူတို ့အတြက္ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ထမင္းပို ့သူနွင့္ ေရဗူး မ်ားနွင့္ ေပ်ာ္ပဲြဖြဲ ့ေနၾကပါသည္။ က်မကိုထမင္းစားရန္ ထမင္းတထုတ္ေပးပါသည္။ လက္ကိုၾကိဳးေျဖျပီး စားေစပါသည္။ ထမင္းစားျပီး ေနာက္တေနရာသို ့ ထပ္ေရြ ့ျပန္ပါသည္။ တေနရာျပီးတေနရာေရြ ့ေနျခင္းျဖင့္ ညသို ့ေရာက္လာျပန္သည္။ က်မကိုအိပ္ရန္ ၾကိဳးမ်ားကိုေျဖေပးထားျပီး အခင္းခင္းေပးပါသည္။ က်မလဲတေန ့ကုန္ပင္ပန္းလြန္းေသာေၾကာင့္ အိပ္ဆိုေသာေနရာတြင္လွဲ ခ်လုိ္က္သည္နွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ မနက္ေလးနာရီေလာက္တြင္ က်မျဖတ္ကနဲ နိုးလာပါသည္။ က်မကိုယ္ေပၚ တြင္ ေစာင္တထည္ရွိေနပါသည္။ ေဘးဘီကို ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ သံုးေယာက္က ထို္င္လွ်က္ နွစ္ေယာက္ကအိပ္လွ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကပါသည္။  က်မ ထ၍ ေျပးပါျပီ။  က်မ အိမ္ၾကိဳအိမ္ၾကား မ်ားက  ျဖတ္၍ ေျပးပါသည္။ ေခြးေဟာင္သံမ်ားကလည္းဆူညံေနပါသည္။ က်မသူတို ့လက္ကလြတ္ဘုိ ့သာ အဓိကျဖစ္ေနပါသည္။ တေနရာအေရာက္တြင္ အိမ္ေရွ ့၌အက်ီ ၤခၽြတ္နွင့္ ကုလား(အိႏၵိယ)တေယာက္ကို ေတြ ့လုိက္ရပါသည္။ က်မ သူ ့ဆီသုိ ့ဦးတည္၍ ေျပးသြားျပီး ကူညီပါရန္  ထိုသူကလည္း ခ်က္ျခင္းပင္ သူ၏အိမ္ထဲသို ့ ေခၚသြားပါသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ထိုသူ၏မိန္းမႏွင့္ သမီးနွစ္ေယာက္ရွိေနပါသည္။ ေခြးမ်ားေဟာင္လြန္းေသာေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ၾကည့္ျခင္းပါတဲ့။ က်မကံေကာင္းဘုိ ့ျဖစ္လာျခင္းပါ။ က်မလြတ္သြားပါျပီ။ က်မကို ေရခ်ဳိး ရန္ႏွင့္ အက်ီ ၤလဲရန္ေပးပါသည္။ က်မအက်ီ ၤတြင္ ေသြးမ်ား ေပက်ံေနေသာေၾကာင့္ပါ။ လက္မွထြက္ေသာေသြးမ်ားေပေနျခင္းပါ။ ေရခ်ဳိး ျပီးမွ က်မအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သူတုိ ့အား အၾကာင္းစံု ရွင္းျပ၍ က်မ၏ သူငယ္ခ်င္းထံ ဖုန္းဆက္လုိက္ပါသည္။ က်မသူငယ္ခ်င္းက ကားနွင့္လာေခၚပါသည္။  က်မကံၾကမၼာက ပိုက္ဆံေပးျပီးလွ်င္လည္း ဘာျဖစ္မည္ကို မသိခဲ့ေသာေၾကာင့္  က်မေသတြင္းက လြတ္ျပန္ျပီဟု  ခံစားခဲ့ရပါသည္။

ထို္င္းနုိင္ငံကမ့္ထဲတြင္ေနထို္င္သည္မွာ သံုးနွစ္ေျမာက္ျဖစ္လာသည့္အခါ က်မမွာ အူမၾကီးကင္ဆာျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ဆရာ၀န္မွ မခဲြစိတ္ဘဲဒီအတုိင္းထားပါလွ်င္ ေျခာက္လသာခံပါမည္ဟု က်မကိုေျပာလုိက္ပါသည္။ က်မသက္တမ္းေျခာက္လသာေနဘုိ ့ဆံုးျဖတ္လုိ္က္မိပါသည္။ သို ့ေသာ္တရက္ က်မစဥ္းစားမိသည္မွာ က်မအေနနဲ ့တဦးတည္းေနရေသာအခါ ရုတ္တရက္ျဖစ္လာပါက လူအမ်ား သယ္ယူရန္ ေဆးရံုပုိ ့ရန္ ဒုကၡေရာက္ရမည္ကို မလုိလားပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ခြဲစိတ္ကုသခံယူရန္ သြားေရာက္ေျပာျပီး ခဲြစိတ္ကုသခံယူရန္ ၉-၉-၂၀၁၂တြင္ေဆးရံုတက္ခဲ့ပါသည္။ က်မဆုေတာင္းမိပါသည္။ ခဲြခန္းထဲတြင္ပင္ က်မအသက္ထြက္သြားပါေစရန္ျဖစ္ပါသည္။ ဆယ္ရက္ေန ့ေန ့လည္တနာရီမွာ ခဲြစိတ္ခန္းေခၚသြားေသာအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သရဏဂံုတင္လုိက္မိပါသည္။ သို ့ေသာ္ ဆယ့္တစ္ရက္ေန ့နံနက္ သံုးနာရီတြင္ ျပန္လည္သတိရလာျပီး အစစအရာရာ အေကာင္းအတိုင္းျဖစ္၍ ေသတြင္းမွ ထပ္မံလြတ္ေျမာက္ခဲ့ ျပန္ပါသည္။ ေလးၾကိမ္ေျမာက္ ေသတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္လာေသာ က်မ၏  ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ဘယ္ေတာ့က်ေရာက္မည္ ကို ေစာင့္စားရင္း ယေန ့က်ေရာက္ေသာ ေမြးေန ့တြင္ တသက္တာ အမွတ္တရျဖစ္စရာမ်ားကို ေရးသားမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ မေလးရွားတြင္ ေနခဲ့စဥ္က ေန ့စဥ္ေနတုိင္း ပရိတ္ၾကီး ၁၁ သုတ္ နွင့္ ဓါရဏပရိတ္တို ့ကို ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပါသည္။
ရင္နင့္ဖြယ္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေရးေနရင္းျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိေသာ္လည္း အတိုခ်ဳပ္သာေ ရးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။  မခံစားနုိင္လုိ ့ပါ။
ျပန္ေပးဆဲြသူတဦး၏ ညာဘက္လက္ဖ်ံတြင္ အေမ့သား ဟူေသာစာတမ္းထိုးထားျပီး ကရင္လူမ်ဳိး၊ ေနာက္တေယာက္က နဖူးစပ္တြင္ လက္သဲခြံခန္ ့ခ်ဳိင့္ကဲ့သို ့ျဖစ္ေနေသာ အမာရြတ္တခုရွိျပီး အိႏၵိယလူမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ အားလံုး ငါးဦးမွာ ႏွစ္ဦး သည္ကရင္လူမ်ဳိးျဖစ္ျပီး သံုးဦးသည္ အိႏၵိယ လူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ အိႏၵိယလူမ်ဳိး မ်ားသည္လဲ ကရင္လုိေျပာတတ္ၾကပါသည္။ ကားအမ်ဳိးအစားက မေလးရွားနုိ္င္ငံထုတ္ Proton Saga မီးခုိးေရာင္ နံပါတ္က ေရွ ့အကၡရာကို မသိပါ။ ေနာက္ဂဏန္းေလးလံုး က 8271  ပါ။ အဲ့ဒီေလးလံုးေတာ့မွတ္မိပါသည္။ ဘယ္လုိစဥ္သည္ကိုေမ့သြားပါျပီ။
က်မရဲ ့ေနာက္ဆံုးဆိုတာမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ေမာင့္နဲ ့အားလံုးကိုႏႈတ္ဆက္ခ်င္လုိ ့ပါေေနာ္ ဒါေလးေတာ့လုိက္ေလွ်ာေပးပါေမာင္ ဒီသီခ်င္းေလးဖြင့္ထားပါေနာ္ ေနာက္ဆံုးဆႏၵေလးပါ


2 comments:

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ဖတ္ျပီးေတာ႔ ဘာကုိောကာက္မွန္းမသိေၾကာက္လာတယ္
အေတာ္ေလးအျဖစ္ဆုိခဲ႔တာပါလားကြယ္
ဂ်က္လဲေရာဂါအေတာ္စုံတယ္ ငယ္ငယ္ကတဲ ႏွလဳံးေရာဂါ
၄၀ နားနီးေတာ႔ တခါခုေသြးတုိး အစာအိမ္
စုုံေနတာပဲ အဲတာနဲ႔ပဲ ေန႔တုိင္းစိတ္ညစ္ေနရျပီထင္ေနတာ
သူ.ငယ္ခ်င္းက ကုိယ္႔ထက္ေတာင္ဆုိးေနပါလားကြယ္
အဲလုိလူေတြက ပုိက္ဆံညစ္တာ ၾကားဖူးတယ္ သူမ်ားေတြေျပာျပလုိ႔ ကုိ္တုိင္ေတာ႔ မၾကဳံဘူးပါဘူး
(လႊဲပါေစ ပယ္ပါေစ)
ေနာက္ဆုိင္ကယ္စီးရင္ ကလပ္ ဘီးကုိစီးေလ သူက
စီးရခက္ေပမဲ႔ လုံျခံဳမႈရွိတယ္...
ခုဘယ္မွာေနလဲ....အဆင္ေျပရဲ့လား

Toe Yee Yee said...

ဘယ္အခ်ိန္္ေသမယ္ကို သူေပးတဲ့ေ၀ဒနာေတြကိုရင့္နင့္ေအာင္ခံစားျပီး ေစာင့္စားေနတာ ထိုင္းနုိင္ငံရဲ ့ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာေလ